Napełnianie samców ptaszników

Proces napełniania samców

Proces omówie na podstawie samca Psalmopoeus irminia,
Samiec po ostatniej wylince zmienia ubarwienie z podobnego do samicy na oliwkowo szary. Po zmianie koloru mamy pewność że jest już dorosły i możemy go dopuścić do samicy. Oczywiście nie robimy tego od razu po wylince. Samiec powinien mieć czas na dojście do siebie, najedzenie się oraz musi "się napełnić". Dokładniej znaczy to że musi przenieść nasienie z narządów na odwłoku do bulbusów na nogogłaszczkach. Przeważnie następuje to po około 2 tygodniach od ostatniej wylinki. Czasami udaje się zaobserwować ten proces i mniej więcej wygląda to tak, że pająk tka poziomą sieć. Bardzo płaską (jakby podłogę) i zbitą, przeważnie w kryjówce lub gdzieś w kącie terrarium.
Po skończeniu płaskiej konstrukcji, wchodzi na jej wierzch i wypuszcza krople nasienia. Następnie schodzi od dołu pajęczyny i do góry nogami zasysa do bulbusów nasienie. Dopiero po tym procesie jest gotowy do zapłodnienia samicy. Gdyby nie udało nam się tego zaobserwować możemy poznać że jest napełniony po bulbusach które sa wyraźnie większe.

Proces napełniania

bulbus na końcu nogogłaszczki

Psalmopoeus irminia pierwszy ptasznik nadrzewny

 Pierwszy ptasznik nadrzewny Psalmopoeus irminia

Moim zdaniem najlepszym ptasznikiem nadrzewnym dla początkujących będzie Psalmopoeus irminia. Są to jedne z ładniejszych ptaszników, a za razem są bardzo ciekawe w obserwacjach. Dorosłe samice dorastają do 5,5 cm ciała i ok 15-17 cm rozpiętości odnóży, samce osiągają zazwyczaj maksymalnie 4,5 cm DC (długości ciała). Głównym kolorem jest czerń. Karapaks czarny, odwłok czarny z pomarańczowym ornamentem. Kończyny również czarne z pomarańczowymi plamkami na piętach i stopach. Dorosłe samce są koloru szaro-oliwkowego i pozbawione są charakterystycznego wzoru na odwłoku.

Samica Psalmopoeus irminia

Samiec Psalmopoeus irminia zalecający się do samicy.

 Długość życia

Długość życia samicy wynosi nawet kilkanaście lat. Dorosłe samce dożywają kilku miesięcy po osiągnięciu dorosłości, czyli ostatniej wylince.

Występowanie i biotop

W naturalnym środowisku pająk ten zamieszkuje tereny Wenezueli i Gujany w Ameryce Południowej. Buduje gniazda u pni drzew w lasach tropikalnych. Wysokość na jakiej znajduje się gniazdo zazwyczaj nie przekracza 2 metrów.

Cechy szczególne i ciekawostki

Ptasznik ten z reguły nie jest agresywny. Nie wyczesuje włosków parzących z odwłoka. Jest natomiast ptasznikiem bardzo szybkim i skocznym.

 Terrarium

Terrarium dla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 20/20/40 (dł./szer./wys.) cm. Otwierana powinna być przednia szyba. Z uwagi na to, że przeważnie pająk robi sobie gniazdo w górnym narożniku i z biegiem czasu rozbudowuje je do samego dna. 

Ciekawą sprawą jest to że pająk nie załatwia się w gnieździe. Ma do tego celu zrobiony osobny otwór przeważnie na dole gniazda i tam "chodzi za potrzebą". Natomiast jeśli jest na polowaniu i przebywa poza gniazdem z uporem maniaka będzie robił to na przednią szybę terrarium ;) Moje ptaszniki nadrzewne zawsze miały takie skłonności...

W terrarium konieczna jest wentylacja np. w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki.

Rozmieszczenie wentylacji i dobór jej wielkości, opiszę w artykule poświęconym sprawom technicznym budowania terrarium. Ale w skrócie trzeba zapewnić cyrkulację powietrza. Oznacza to rozmieszczenie otworów na dole w przedniej ściance i na górze najlepiej w górnej części. Takie rozmieszczenie gwarantuje nam że powietrze nie będzie zastane a pleśń nie będzie się rozwijała wewnątrz.

Jako podłoża używamy kwaśnego torfu, włókna kokosowego lub ich mieszanki. Powinniśmy umieścić w terrarium jakiś konar lub korzeń. Pająki te budują gniazda z pajęczyny i wstawianie sztucznych kryjówek jest zbędne. Warto jednak tak zaaranżować wystrój terrarium by ułatwić pająkowi budowę gniazda. 

Przykładowe rozmieszczenie konarów wewnątrz terrarium.

 Temperatura i wilgotność

Za dnia temperaturę należy utrzymywać między 25, a 28 stopni . Nocami może spadać nawet do 20 stopni. Wilgotność powinna być utrzymywana na poziomie 70-75%. 

Żywienie

 Młodym podajemy wylęg świerszcza, karaczana lub larwy much czyli pinkę. Ja w swojej hodowli starałem się urozmaicać pokarm młodych co dobrze służyło ich kondycji, ale podstawą diety była pinka. Po 1 jest ogólnie dostępna w każdym sklepie wędkarskim, kosztuje grosze, i możemy ją przetrzymywać długie tygodnie w lodówce. Po 2 jest odpowiednich rozmiarów dla młodych i pająki je lubią.  Gdy pająk trochę podrośnie możemy także w wędkarskim kupić tzw. białego robaka, to większa odmiana pinki. Po 3 po kilku dniach w cieple larwy przeobrażają się w muchy za którymi młode pająki przepadają. Podrośnięte Psalmopoeusy radzą sobie z każdą dostępna karnówką od karaczanów po drewnojada. (Szerzej omówię rodzaje karmówki, wady i zalety w osobnym poście).

 ROZMNAŻANIE

Rozmnażanie jest stosunkowo proste. Samica chętnie dopuszcza do siebie samca, ale po kopulacji może być w stosunku do niego agresywna. Kokon zazwyczaj powstaje po 6-9 tygodniach od kopulacji, lecz znane są też przypadki kiedy okres ten wydłuża się do kilku miesięcy. Po około 3 tygodniach wylęgają się młode w liczbie 40-120 sztuk. W pająki przeobrażają się po kolejnych 2-3 tygodniach. Po odebraniu samicy kokonu często buduje ona następny, najczęściej w ciągu 2 miesięcy.

Zaskakujące fakty na temat pająków!

 Zaskakujące fakty na temat pająków!

1. Jad australijskiego atraksa może zabić człowieka w ciągu godziny, a jego szczękoczułki są w stanie przebić się przez materiał na obuwiu.


2. Strach przed pająkami wyrządza czasem więcej szkód, niż same pająki. Naukowcy z Uniwersytetu São Paulo wypracowali niezwykłą metodę pozbycia się arachnofobii poprzez skupianie uwagi pacjenta na rzeczach, które wyglądem przypominają pająki - statywy, karuzele czy... dredy na głowie.


3. Szarlataneria? Najwidoczniej nie. W 2007 roku naukowcy potwierdzili 92-procentową skuteczność tej metody.


4. W ukąszeniu pająka można odnaleźć też plusy. Weźmy za przykład wałęsaki brazylijskie (zapisane w Księdze Rekordów Guinnessa w 2007 roku jako najbardziej jadowite pająki na świecie), których jad powoduje długą i bolesną erekcję (to zła wiadomość).


5. Dobra wiadomość: Toksyna odpowiedzialna za ten efekt może posłużyć w przyszłości jako lek na zaburzenia erekcji.

6. Jad ptasznika różowego może być z kolei wykorzystany w leczeniu migotania przedsionków. Zawiera peptyd, który może ustabilizować nieregularną pracę serca.


7. W Australii niejaki Glenn King bada na Uniwersytecie Queensland blisko spokrewnionego z wspomnianym wcześniej atraksem pająka, którego jad może pomóc w stworzeniu pestycydów przyjaznych środowisku. Białka w nim zawarte atakują system nerwowy insektów, ale nie są groźne dla człowieka.


8. Mniej przyjemną sprawą jest fakt, że ten jad najpierw trzeba jakoś pobrać. Pracownicy Spider Pharm z Yarnell w Arizonie „doją” w niżej podany sposób 1000 pająków dziennie.


9. Dwutlenkiem węgla usypia się ich czujność, a następnie małą dawką prądu prowokuje się pająka do uwolnienia jadu. Ten spływa do szklanej fiolki połączonej z szczękoczułkami.


10. Dr Todd Blackledge z Uniwersytetu Akron uważa, że pajęcza nić może posłużyć w przyszłości jako syntetyczny mięsień. Dostosowując odpowiednio wilgotność, można ją rozciągać i kurczyć, a sama w sobie jest 50 razy bardziej wytrzymała od adekwatnej objętości ludzkich mięśni.

11. Pan Blackledge widzi zastosowanie tego materiału np. w urządzeniach dawkujących leki i sposobie operowania miniaturowymi robotami.

 Grammostola pulchra

Występowanie: Brazylia

Biotop: Ptasznik ten zamieszkuje wilgotne lasy równikowe Brazylii i Urugwaju. Jest typowym ptasznikiem naziemnym, który za dnia szuka schronienia wszędzie tam, gdzie panują wilgoć i cień. Jeśli nie znajdzie schronienia, potrafi sam wygrzebać sobie niewielką norkę między korzeniami drzew.

Wygląd i wielkość: Samice tego gatunku dorastają do 8-9 cm (tj. długość głowotułowia + odwłoka), samce do 6-7 cm (ale nie ma zasady może nam sie trafić mniejszy albo większy), przy czym samica jest masywniejsza, a oprócz tego posiada krótsze odnóża. Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci, ciało pająka pokryte jest przepięknymi, aksamitno-czarnymi włoskami, wpadającymi w granatowy odcień. Młode są koloru różowego a ich odwłoki ciemne, kolor czarny przybierają dopiero po 5-6 linieniu.





Ciekawostki: Został sklasyfikowany w 1921 przez Mello-Leitão.

Temperament: Bardzo rzadko zdarzają się osobniki agresywne sporadycznie wyczesują włoski parzące z odwłoka. Zaniepokojone w większości przypadków wolą uciec do kryjówki niż kąsać.

Długość życia: Dorosłe samice żyją w optymalnych warunkach około 20-25 lat. Samce maksymalnie 2-3 lata po ostatniej wylince.

Warunki hodowli: Młode pająki oraz podrostki można trzymać w różnego typu pojemnikach plastikowych czy też szklanych. Dla dorosłych typowe terrarium dla ptaszników naziemnych o wymiarach 30/30/25 cm (dł./szer./wys.); oczywiście może być większe, należy jednak pamiętać, że w wielkościowo źle dobranym terrarium, obserwacja pająka będzie utrudniona. Terrarium dekorujemy według własnego uznania, stosownym jest użycie różnego typu korzeni, dzięki którym pająk znajdzie schronienie lub przygotować wcześniej kryjówkę wykonaną np. z połówki skorupy kokosa. Jako podłoża używamy włókna kokosowego (najlepiej zamoczyć je wcześniej w przegotowanej wodzie - czynność ta zapobiegnie powstawaniu pleśni), które można też zmieszać z torfem i piaskiem.




Wilgotność: utrzymujemy na poziomie 70%.

Temperatura: 27-29°C ze spadkiem do 24-25°C w nocy.

Żywienie: Karmimy różnego typu pokarmem, jak: świerszcze, karaczany, szarańcza, larwy drewnojada i mącznika młynarka. Młode karmimy muszkami owocowymi, małymi larwami mącznika oraz wylęgiem świerszcza, karaczana itp. Warto pamiętać, że pokarm nie powinien przewyższać rozmiarami pająka.

Rozmnażanie i odchów młodych: Rozmnażanie bardzo trudne, pomimo łatwych, szybkich kopulacji samice bardzo często zamiast kokonu prezentują nam zrzuconą skórę, od 10 lat staram się mnożyć ten gatunek i jak do tej pory pomimo iż w hodowli mam 6 dorosłych dorodnych sztuk udało mi się to tylko raz. Samiec rzadko pada ofiarą samicy, która przeważnie jest w stosunku do niego łagodna. Około 2-5 miesięcy po kopulacji samica buduje kokon, w którym składa przeważnie od 40 do 250 jaj. Po upływie 4 tygodni z jaj wylęgają się nimfy I, które następnie przeobrażają się w nimfy II. Okres przejścia od jednego stadium do drugiego trwa przeważnie 3 tygodnie. Po upływie kolejnych 4-6 tygodni nimfy liniejąc przeobrażają się w pająki.

http://www.terrarium.com.pl

Grammostola rosea ptasznik na początek

      Grammostola rosea

 

Wygląd i wielkość

Dorosłe samice tego gatunku mierzą około 7-8 cm ciała, a z rozpostartymi odnóżami 15 cm. Samce nieco mniejsze.

W Polsce dostępne są dwie odmiany barwne:

Odmiana zwykła (niepoprawnie nazywana również Grammostola cala lub G. spatulata)
Karapaks jest różowo-fioletowy. Odnóża, gęsto owłosione, są koloru szarego, wpadającego w beż. Lekko widoczne, białe pasy od rzepki po stopę. Odwłok ciemniejszy od reszty ciała, lekko brązowawy, również porośnięty gęsto jasnymi włoskami.



Odmiana czerwona (zwana inaczej „Red morph”)
Karapaks jest różowo-fioletowy o widocznym odcieniu czerwieni. Odwłok i odnóża koloru cegły, porośnięte gęstymi włosami. Od rzepki po stopę ciągną się lekko widoczne, białe pasy.

 

Długość życia

Samice tego gatunku są długowieczne, dożywają nawet 25 lat, samce natomiast giną po ok. 6 latach.

Występowanie i biotop

W naturze można go spotkać w górach Boliwii, Chile i Argentyny.

Cechy szczególne i ciekawostki

Pająk spokojny, lecz z temperamentem. Zaniepokojony – przyjmuje postawę obronną. Rzadko atakuje i wyczesuje włoski parzące z odwłoka. Znany z robienia sobie głodówek bez powodu. Dość długo rośnie. Polecany na pierwszego pająka.

WARUNKI HODOWLI

Terrarium

Terrarium dla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 30/30/25(dł./szer./wys.) cm. Może być otwierane z przodu lub góry. Konieczna jest wentylacja w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki. Druciane i plastikowe siatki nie są najlepszym rozwiązaniem, gdyż mogą zostać przegryzione.

Młode osobniki trzymamy w pudełkach po kliszy lub pojemnikach na mocz. Wraz ze wzrostem przekładamy je do coraz większych "terrariów". Hodowcy stosują z powodzeniem pudełka po sałatkach, czekoladkach, wacikach do uszu, pojemniki na żywność różnych rozmiarów itp. Popularne są także faunaboxy różnych rozmiarów, które dość tanio można dostać w sklepach zoologicznych.

Terrarium powinno być ustawione z dala od kaloryfera, głośników, wszelkich sprzętów powodujących drgania, w miejscu spokojnym, gdzie nie będzie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, strącenie z półki lub potłuczenie.

Jako podłoża używamy kwaśnego torfu, włókna kokosowego lub ich mieszanki, grubość podłoża powinna wynosić ok. 5- 7 cm, co umożliwia pająkowi kopanie i zapewnia utrzymanie odpowiedniej wilgotności. Powinniśmy zapewnić pająkowi kryjówkę, którą można zrobić z łupiny kokosa lub ceramicznej doniczki. Tylną ścianę terrarium możemy wykonać z korka, kory, słomianki lub zaprawy tynkarskiej bądź styropianu pomalowanych farbą wszystko zależy od naszych zdolności i pomysłowości. Jako wystrój wykorzystujemy korzenie, kawałki kory, łupiny orzecha kokosowego wszystko najlepiej odpowiednio zabezpieczone przed wilgocią nietoksycznym lakierem bezbarwnym. Terrarium możemy obsadzić żywymi roślinami, ale najczęściej zostają one zniszczone przez mieszkańca, najlepiej spisują się sztuczne rośliny.

Ogrzewanie i oświetlenie

Do ogrzania terrarium można użyć żarówki lub kabla grzewczego. Większość hodowców wybiera to pierwsze rozwiązanie, gdyż żarówka poza funkcją grzewczą oświetla także terrarium. Przeważnie zaleca się stosowanie żarówek o mocy 15-25 wat. Można oczywiście zastosować mocniejszą - wszystko zależy jak daleko od terrarium umieszczone jest źródło ciepła (unikamy montowania promienników w terrarium z uwagi na możliwość poparzenia naszego pająka). Żarówka nie ma możliwości regulacji a podłączenie jej pod termostat nie wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Trzeba, więc metodą prób i błędów tak dobrać moc żarówki oraz tak ustawić odległość by temperatura utrzymywała się na żądanym poziomie. Żarówka może być zwykła, biała lub czerwona, której stosowanie jest wskazane szczególnie nocą. Czerwone światło jest niewidoczne dla ptaszników i możemy je bez kłopotu obserwować w porze ich największej aktywności.

Jeśli zdecydujemy się na użycie kabla grzewczego powinniśmy zaopatrzyć się w termostat. Sam kabel możemy zamontować pod terrarium, za jego ścianką lub wmontować go w nią (w przypadku, gdy np. ozdabiamy ją korkiem, zaprawą z kamieniami itp.). Nie powinno się umieszczać kabla bezpośrednio w terrarium. Moc 25 wat jest zupełnie wystarczająca.

Należy pamiętać by zapewnić pająkowi miejsca o różnych temperaturach. Jedna część terrarium powinna być mocniej ogrzewana by zwierzę samo mogło wybrać, jakie warunki są dla niego w danej chwili najlepsze.

Temperatura i wilgotność

Temperatura w przedziale 23-25?C z nocnym spadkiem do ok 20?C, wilgotność powinna wynosić około 60%.

Żywienie

Młode karmimy wylęgiem świerszcza, krojonymi mącznikami oraz pinkami, którym przed podaniem zgniatamy główki. Wraz ze wzrostem ptasznika podajemy coraz większy pokarm pamiętając by nie był on większy niż ciało pająka. Dorosłym osobnikom podajemy wszelkiego rodzaju bezkręgowce odpowiedniej wielkości - karaczany, świerszcze, szarańczę, drewnojady. Raz na jakiś czas można podać mysiego oseska. Kręgowce powinny jednak stanowić dodatek i urozmaicenie a nie podstawę diety. Można podawać także samodzielnie złapane owady. Odławiać je należy w miejscach gdzie nie są one narażone na działanie spalin, oprysków z pól oraz wszelkich innych zanieczyszczeń. Należy wystrzegać się owadów mogących zrobić pająkowi krzywdę (inne pająki, osy itp.) oraz potencjalnie trujących (gąsienice, pluskwiaki itp.). Najlepsze są przedstawiciele prostoskrzydłych - szarańczaki, pasikoniki, świerszcze.

ROZPOZNAWANIE PŁCI

Samica mocniej zbudowana od samca, choć często o mniejszej rozpiętości odnóży. Samiec ma haki na goleniach pierwszej pary nóg i narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. Ubarwienie obu płci zbliżone z wyjątkiem karapaksu, który u samców jest żywiej ubarwiony.. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczegółach budowy płytki i szczeliny płciowej.

Polecany dla początkujących. Jest to jeden z najłatwiejszych w hodowli gatunków.

 

 opis http://bioshop.dzs.pl

Nhandu chromatus pająk ptasznik dla początkujących

 Nhandu chromatus

 

Występowanie: Brazylia (Schmidt, 2004)

Biotop: Ptasznik ten zamieszkuje wilgotne lasy Brazylii. Jest typowym ptasznikiem naziemnym, który za dnia szuka schronienia wszędzie tam, gdzie panują wilgoć i cień. Jeśli nie znajdzie schronienia, potrafi sam wygrzebać sobie niewielką norkę między korzeniami drzew.



Wygląd i wielkość: To typowy pająk naziemny. Samice tego gatunku dorastają do 9 cm długości (tj. długość głowotułowia + odwłoka), samce do 6-7 cm (ale nie ma zasady może nam sie trafić mniejszy albo większy), przy czym samica jest masywniejsza i posiada krótsze odnóża niż samiec. Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy. Karapaks jest szary, odwłok ciemny, pokryty dosyć długimi, czerwonymi włoskami, odnóża ubarwione są w następujący sposób: biodra aksamitnie czarne, uda, rzepki i golenie przecinają przepięknie kontrastujące białe, pionowe pasy, pomiędzy kolejnymi członami występują białe, poziome obrączki. Kądziołki są koloru czarnego. Młode osobniki uzyskują wygląd rodziców około 7 wylinki.




Ciekawostki: Został opisany w 2004 roku przez Schmidta. Kilka lat temu często sprzedawany pod nazwą Lasiodora cristata.

Temperament: Zdarzają się osobniki agresywne, dosyć często wyczesują włoski parzące z odwłoka. Zaniepokojone w większości przypadków wolą uciec do kryjówki niż kąsać. Oczywiście może się nam trafić osobnik, który będzie wolał ukąsić niż uciec, aczkolwiek takie trafiają się stosunkowo rzadko.

Długość życia: Dorosłe samice żyją w optymalnych warunkach około 20-25 lat. Samce maksymalnie 2-3 lata po ostatniej wylince.

Warunki hodowli: Młode pająki oraz podrostki można trzymać w różnego typu pojemnikach plastikowych czy też szklanych. Dla dorosłych typowe terrarium dla ptaszników naziemnych o wymiarach 30/30/25 (dł./szer./wys.); oczywiście może być większe, należy jednak pamiętać, że w wielkościowo źle dobranym terrarium, obserwacja pająka będzie utrudniona. Terrarium dekorujemy według własnego uznania, stosownym jest użycie różnego typu korzeni, dzięki którym pająk znajdzie schronienie lub przygotować wcześniej kryjówkę wykonaną np. z połówki skorupy kokosa. Jako podłoża używamy włókna kokosowego (najlepiej zamoczyć je wcześniej w przegotowanej wodzie - czynność ta zapobiegnie powstawaniu pleśni), które można też zmieszać z torfem i piaskiem.

Wilgotność: utrzymujemy na poziomie 70%.

Temperatura: 27-29°C ze spadkiem do 24-25°C w nocy.

Żywienie: Karmimy różnego typu pokarmem, jak: świerszcze, karaczany, szarańcza, larwy drewnojada i mącznika młynarka. Młode karmimy muszkami owocowymi, małymi larwami mącznika oraz wylęgiem świerszcza, karaczana itp. Warto pamiętać, że pokarm nie powinien przewyższać rozmiarami pająka.

Rozmnażanie i odchów młodych: Gatunek ten w hodowlach rozmnaża się dosyć łatwo. Gotowa do kopulacji samica rzadko bywa agresywna w stosunku do samca. Zanim dojdzie do aktu między osobnikami obu płci, należy nakarmić je obficie. Z moich własnych doświadczeń wynika, że lepiej przenieść samca do terrarium samicy na czas kopulacji. Po zapłodnieniu samice zazwyczaj jedzą ogromne ilości pokarmu. Kokon budują przeważnie po upływie 2-5 miesięcy. Po około 4 tygodniach z jaj wykluwają się nimfy I, po następnych kilku lub kilkunastu dniach powinny zacząć przekształcać się one w nimfy II. Po upływie kolejnych 5-6 tygodni następuje kolejne linienie i maluchy stają się pełnowartościowymi myśliwymi. W kokonie może znajdować się nawet do 1500 młodych.

opis  http://www.terrarium.com.pl

Lasiodora parahybana ptasznik dla początkujących

Lasiodora parahybana

Wprowadzenie:
Jest to największy pająk na świecie, zaraz po Theraphosa Blondi. Występuje w Brazylii, w okolicach rzeki Rio Sao Francisco. Gatunek został sklasyfikowany w roku 1917 przez Mello-Leitao. Gatunek jest dopuszczony do obrotu w Polsce i nie jest objęty CITES.

Wygląd

Pająk jest podobny do B. albopilosum, dominuje ubarwienie czarne, ale spotyka się również osobniki brunatne, brązowe i szare. Ptasznik pokryty jest jasnymi włoskami.

Wielkość

Bardzo duży pająk, długość samego ciała dorosłej samicy może dochodzić do 10 cm a razem z odnóżami samica może mieć do 28 cm. Samce osiągają nieco mniejsze, ale i tak spore rozmiary (długość ciała 7-8 cm, razem z odnóżami do 23 cm)

Charakter

Ten gatunek jest przeważnie agresywny w stosunku do człowieka, ale nie posiada silnego jadu. Trzeba jednak mieć na względzie to, że dorosły pająk posiada tego jadu bardzo dużo, więc niewielka siła jadu jest rekompensowana jego ilością. Obserwuje się jednak, że niektóre osobniki (raczej samice) są dosyć łagodne, lecz ja osobiście nie radziłbym próbowania handlingu (trzymania na rękach). Trzeba także zauważyć, że przy takich rozmiarach pająka jego szczękoczułki są również pokaźne a zadane nimi rany dość głębokie i długo się goją.

Terrarium

Mimo, że to gatunek naziemny, lubi sobie pokopać, więc lepiej dać dość sporą warstwę podłoża. Przy dorosłych okazach nawet 8 cm. Terrarium powinno być szersze niż dla innych ptaszników naziemnych. Musi być także zabezpieczone przed otwarciem z wewnątrz, ponieważ Parahybana to bardzo silny pająk i z łatwością podniesie sobie pokrywę terrarium. Przy dorosłych osobnikach najlepiej zamontować haczyki przytwierdzające pokrywę do ścian terrarium. Pojemniki dla młodych osobników obwiązujemy wertykalnie (pionowo) „gumkami recepturkami”, najlepiej na krzyż. Można także ustawić coś ciężkiego na pokrywie terrarium, ale to dość prymitywny sposób. Od szóstej wylinki należy także uważać na to, by pająk nie zrobił dziury pojemniku, ponieważ potrafią się one bez problemu przegryzać przez plastik, po czym nawiać. Należy więc często kontrolować stan terrarium z podrośniętymi osobnikami. Sytuacja, gdy ptasznik ucieka z terrarium następuje wtedy, gdy terrarium jest za małe, lub jest za mała ilość torfu/włókna kokosowego.
Samo terrarium powinno mieć sporo kryjówek, o ile ptasznik sam sobie ich nie zrobi. Terrarium można także obsadzić roślinami takimi jak scindapsus, diskoreja, filodendrony, syngonium, hoja, czyli ogólnie rzecz biorąc, pnącza. Jeżeli jednak zamierzamy obsadzić terrarium żywymi roślinami, to należy oprócz zwykłego oświetlenia - jakim powinna być czerwona żarówka maks. 40 W – zainstalować cienko gwintową żarówkę o mocy 25 W. Należy wtedy uważać, by nie przesuszyć pająka. Wystrój samego terrarium zależy głównie od gustu i pomysłu właściciela.

Temperatura i wilgotność

Optymalną temperaturą dla tych pająków jest 22-27ºC, jeżeli podwyższymy nieco temperaturę (ale bez przesady), to przyśpieszymy procesy metaboliczne tego pająka, czyli w efekcie większy apetyt i szybszy wzrost. Wilgotność powinna być utrzymywana na poziomie 65 – 75 %

Żywienie

Całkiem młode pająki karmimy małymi mączniakami, którym najlepiej uciąć głowę, ponieważ owad zawsze wkopie się w ziemię i pająk może mieć kłopot z dobraniem się do niego. Jeżeli chcemy, to możemy również wyhodować z larw dorosłe muchy, którymi również można karmić pająka. Można również karmić młode wylęgiem świerszczy, jeżeli mamy do niego dostęp. Również z małym (bardzo) mącznikami pająki nie powinny mieć problemu. Podrośnięte osobniki poradzą już sobie z dorosłymi świerszczami, dużymi mącznikami, czy średnimi drewnojadami. Także karaczany mogą wejść w jadłospis tych ptaszników. Dorosłe ptaszniki radzą już sobie ze wszystkim, z racji swoich rozmiarów dadzą sobie radę nawet z wyrośniętymi myszami. Można także podrzucić im żabę. Należy uważać, czy w pojemniku nie ma pokarmu, gdy pająk przechodzi wylinkę, ponieważ jest on wtedy bardzo niebezpieczny dla naszego ptasznika.

Dymorfizm płciowy

Jak wszystkie gatunki, samiec jest mniejszy od samicy, ma mniejszy odwłok, i grubsze odnóża. U dojrzałych osobników płci męskiej na pierwszej parze odnóży krocznych, na pierwszych goleniach znajdują się haczyki, które służą do podtrzymywania samicy w trakcie kopulacji. Natomiast samicy czegoś takiego się nie znajdzie. Jest także metoda pozwalająca określić na jakieś 70 procent płeć u osobników od 6 wylinki wzwyż. Stosuje się ją następująco: staramy się „nakryć” naszego pająka na zrzucaniu naskórka. Następnie, jeżeli mamy do dyspozycji mikroskop umieszczamy wylinkę karapaksem (tzn. do góry nogami) na szkiełku. Następnie patrzymy na otwór płciowy znajdujący się w przedniej części odwłoka, pomiędzy płucotchawkami. U samca otwór płciowy jest niewielki, oraz nie zawiera dodatkowych otworów. Natomiast u samicy, otwór jest zdecydowanie większy, oraz zawiera wiele pojedynczych lub parzystych zbiorniczków nasiennych. Ta metoda jednak nie jest tak samo pewna, jak poczekanie do dorosłości, gdy różnice pomiędzy samcem i samicą są o wiele większe.

Lasiodora parahybana dorosły samiec

Rozmnażanie

Na ogół nie sprawia większych trudności. Przed kopulacją należy nakarmić samicę do syta, ponieważ wtedy będzie mniej agresywna wobec samca. Po kopulacji należy pająki niezwłocznie rozdzielić, aby samiec uszedł z życiem. Można również nieco obniżyć terrarium samicy, ponieważ wtedy będzie nieco bardziej „ospała”. Po około 43 – 55 dniach od kopulacji samica wytwarza kokon. W trakcie 70 – 90 dni z kokonu wykluwają się młode, których może być nawet do 1800, zazwyczaj jest ich około 700 – 850 sztuk. W miarę możliwości należy odebrać samicy kokon, gdyż może ona go zniszczyć, a jeżeli tego nie zrobi, to po całym terrarium będą biegać malutkie nimfy, które trzeba będzie wyłapać. Nie trzeba się obawiać, że młode zeżrą się nawzajem, gdyż nie mają jak, bo nimfy (jeszcze nie pająki) nie mają narządów gębowych w postaci szczękoczułek, ani jadu. Stadium rozwojowe wygląda następująco:
Kokon à Nimfa I à Nimfa II à Pająk L1.
Tuż przed zmianą w prawdziwego pająka należy pozamykać w oddzielne pojemniki, ponieważ gdy tego nie zrobimy, i pozostawimy je w inkubatorze do pierwszej wylinki zakończy się to wzajemnym pożarciem.

opis http://www.egzotica.pl

Acanthoscurria geniculata ptasznik dla początkujących

Acanthoscurria geniculata

Kolejnym gatunkiem Ptasznika dla początkujących jest Acanthoscurria geniculata. Chociaż trzeba zaznaczyć że czasami trafiają się osobniki dość agresywne. Jednak z uwagi na piękno tych pająków dość duże rozmiary,słaby jad i odporność na błędy młodych hodowców spokojnie można je polecić na początek.

Wygląd i wielkość

Dorosłe samice osiągają 8-9 cm ciała. rozpiętość odnóży dochodzić może do 20 cm. Samce nieco mniejsze.
Przepięknie ubarwiony pająk. Karapaks i odwłok są aksamitnoczarne. Z odwłoka wyrastają ponadto rude włoski. Między oczami, a chelicerami (na krawędzi karapaksu) widnieje charakterystyczna biała linia. Nogi czarne z poprzecznymi białymi paskami . Na wysokości rzepki i goleni , między kolejnymi pasami, pojawiają się podwójne, cieńsze, równoległe linie biegnące wzdłuż nogi porośniętej rzadko brązowawymi włoskami. Budowa masywna. Młode osobniki są koloru szaro-beżowego z czarną plamką na odwłoku.

 

Długość życia

Samice żyją około 15 lat. Samce znacznie krócej - około 3 lat (do roku po ostatniej wylince).

 

Występowanie i biotop

Pająk pochodzący z Nowego Świata (Ameryka południowa). W naturze spotkać go można na "najniższym piętrze" deszczowych lasów Brazylii.

 

Cechy szczególne i ciekawostki

Acenthoscurria geniculata jest bardzo ciekawym pająkiem. Jest stosunkowo aktywna oraz posiada niepohamowany apetyt co jest na pewno jej atutem - hodując tego pająka można zapomnieć o wielotygodniowych głodówkach naszego podopiecznego.
Pająk rośnie szybko, młode osobniki często kopią norki w których mieszkają. Z wiekiem zatracają te instynkty, jednak stają się dość agresywne; potrafią zaatakować oraz wyczesują włoski parzące z odwłoka.

Terrarium 

Terrarium dla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 30/30/20(dł./szer./wys.) cm. Może być otwierane z przodu i/lub góry. Konieczna jest wentylacja np. w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki. Druciane i plastikowe siatki nie są najlepszym rozwiązaniem, gdyż mogą zostać przegryzione.

Młode osobniki trzymamy w pudełkach po kliszy lub pojemnikach na mocz. Wraz ze wzrostem przekładamy je do coraz większych "terrariów". Hodowcy stosują z powodzeniem pudełka po sałatkach, czekoladkach, wacikach do uszu itp. Popularne są także faunaboxy różnych rozmiarów, które dość tanio można dostać w sklepach zoologicznych.

Terrarium powinno być ustawione z dala od kaloryfera, głośników, wszelkich sprzętów powodujących drgania, w miejscu spokojnym, gdzie nie będzie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, strącenie z półki lub potłuczenie.

Jako podłoża używamy kwaśnego torfu, włókna kokosowego lub ich mieszanki. Powinniśmy zapewnić pająkowi kryjówkę, którą można zrobić z łupiny kokosa lub doniczki.

 

Ogrzewanie i oświetlenie

Do ogrzania terrarium można użyć żarówki lub kabla grzewczego. Większość hodowców wybiera to pierwsze rozwiązanie, gdyż żarówka poza funkcją grzewczą oświetla także terrarium. Przeważnie zaleca się stosowanie żarówek o mocy 15-25 wat. Można oczywiście zastosować mocniejszą - wszystko zależy jak daleko od terrarium umieszczone jest źródło ciepła (unikamy montowania promienników w terrarium z uwagi na możliwość poparzenia naszego pająka). Żarówka nie ma możliwości regulacji a podłączenie jej pod termostat nie wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Trzeba więc metodą prób i błędów tak dobrać moc żarówki oraz tak ustawić odległość by temperatura utrzymywała się na żądanym poziomie.
Żarówka może być zwykła, biała lub czerwona, której stosowanie jest wskazane szczególnie nocą. Czerwone światło jest niewidoczne dla ptaszników i możemy je bez kłopotu obserwować w porze ich największej aktywności.

Jeśli zdecydujemy się na użycie kabla grzewczego powinniśmy zaopatrzyć się w termostat. Sam kabel możemy zamontować pod terrarium, za jego ścianką lub wmontować go w nią (w przypadku, gdy np. ozdabiamy ją korkiem, zaprawę z kamieniami itp). Nie powinno się umieszczać kabla bezpośrednio w terrarium. Moc 25 wat jest zupełnie wystarczająca.

Należy pamiętać by zapewnić pająkowi miejsca o różnych temperaturach. Jedna część terrarium powinna być mocniej ogrzewana by zwierzę samo mogło wybrać, jakie warunki są dla niego w danym momencie najlepsze.

Temperatura i wilgotność

Temperaturę należy utrzymywać w granicach 26-28 stopni z kilkustopniowymi spadkami w nocy. Przy niższej (nie spadającej poniżej 20 stopni) pająk również będzie żyć i rozwijać się, jednak proces ten będzie znacznie wolniejszy. Wilgotność wysoka - 70-80%.

Żywienie

Młode karmimy wylęgiem świerszcza, krojonymi mącznikami oraz pinkami, którym przed podaniem zgniatamy główki. Wraz ze wzrostem ptasznika podajemy coraz większy pokarm pamiętając, by nie był on większy niż ciało pająka. Dorosłym osobnikom podajemy wszelkiego rodzaju bezkręgowce odpowiedniej wielkości - karaczany, świerszcze, szarańczę, drewnojady. Raz na jakiś czas można podać mysiego oseska. Kręgowce powinny jednak stanowić dodatek i urozmaicenie, a nie podstawę diety. Można podawać także samodzielnie złapane owady. Odławiać je należy w miejscach gdzie nie są one narażone na działanie spalin, oprysków z pól oraz wszelkich innych zanieczyszczeń. Należy wystrzegać się owadów i innych mogących zrobić pająkowi krzywdę, oraz potencjalnie trujących (gąsienice, pluskwiaki itp). Najlepsze są przedstawiciele prostoskrzysłych - szarańczaki, pasikoniki, świerszcze.

Rozpoznawanie płci

Samica zazwyczaj mocniej zbudowana od samca. Samiec szczuplejszy, posiada dłuższe odnóża. Ubarwienie obu płci jednakowe. U samca po ostatniej wylince pojawiają się bulbusy - narządy kopulacyjne na końcach nagogłaszczek oraz haki na goleniach pierwszej pary odnóży. Przed osiągnięciem dorosłości płeć można rozpoznawać na podstawie analizy budowy płytki i szczelinki płciowej, oraz wylinki.

Brachypelma pierwszy ptasznik dla początkujących

Jako pierwszego ptasznika dla początkujących polecam Brachypelme

Brachypelmy, to najbardziej popularne ptaszniki wśród hodowców na całym świecie. Ich popularność sprawiła, że w środowisku naturalnym coraz rzadziej można je spotkać, stąd też zostały umieszczone na liście CITES - konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem. Kupując jeden z gatunków Brachypelm sprawdź zawsze, czy pochodzi on z hodowli prywatnej! Gatunki z rodzaju Brachypelma są najbardziej polecanymi ptasznikami dla hodowców rozpoczynających swoją przygodę z pająkami.

Z rodzaju Brachypelma najlepszym gatunkiem będzie Brachypelma albopilosum (Ptasznik kędzierzawy) z uwagi na jej dostępność, łagodne usposobienie jak u wszystkich Brachypelm oraz niska cenę. Niestety, po pewnym czasie, jego hodowla może Was znudzić (co oczywiście nie eliminuje go z pozycji pierwszego pająka w kolekcji). Jest to bardzo powolny, łagodny pająk.

 

 Jeśli wolicie coś bardziej aktywnego, a zarazem nieco agresywniejszego, to zadowolić może Was Brachypelma vagans (Ptasznik czerwonoodwłokowy).

 

 Natomiast jeśli stawiacie na wizualne wrażenie, wspaniałym posunięciem byłoby kupno Brachypelmy smithi (Ptasznik czerwonokolanowy). Pomimo tego, że jest dość mało aktywny, jego piękno może cieszyć nas za każdym razem, gdy na niego spojrzymy.

Gdzie kupić Brachypelmę?

  Każdy staję przed tym pytaniem „Gdzie kupić Brachypelmę?”. Otóż najważniejsze jest to aby kupić Brachypelmy z odpowiednimi dokumentami. Brachypelmy są objęte ochroną CITES i aby je posiadać trzeba mieć dokument pochodzenia pająka. Nic ma żadnych innych wymagań typu rejestracja itp. Należy mieć tylko dowód pochodzenia ptasznika. Najlepiej jeśli będzie to zaświadczenie o urodzeniu w niewoli wydane przez Powiatowy Inspektorat Weterynarii. Wszystkie krajowe Brachypelmy muszą mieć takie zaświadczenie. Jeżeli ktoś oferuje ptasznika z oświadczeniem hodowcy bądź innym zaświadczeniem to nie należy kupować tego ptasznika. Można się w ten sposób narazić na kłopoty. Także reasumując krajowe Brachypelmy czyli urodzone w kraju muszą mieć zaświadczenie o urodzeniu w niewoli wydane przez Powiatowy Inspektorat Weterynarii.

Terrarium

Terrarium dla dorosłego osobnika powinno mieć wymiary około 30/30/25(dł./szer./wys.) cm. Może byż otwierane z przodu lub góry. Konieczna jest wentylacja w postaci pasków z nawierconej aluminiowej płytki. Druciane i plastikowe siatki nie są najlepszym rozwiązaniem, gdyż mogą zostać przegryzione.

Jako podłoża używamy kwaśnego torfu, włókna kokosowego lub ich mieszanki. Powinniśmy zapewnić pająkowi kryjówkę, którą można zrobić z łupiny kokosa lub doniczki.

Przedstawiam jedno z moich terrariów dla Brachypelmy.

Młode osobniki trzymamy w pudełkach po kliszy lub pojemnikach na mocz. Wraz ze wzrostem przekładamy je do coraz większych "terrariów". Hodowcy stosują z powodzeniem pudełka po sałatkach, czekoladkach, wacikach do uszu, pojemniki na żywność różnych rozmiarów itp. Popularne są także faunaboxy, które dość tanio można dostać w sklepach zoologicznych.

Terrarium powinno być ustawione z dala od kaloryfera, głośników, wszelkich sprzętów powodujących drgania, w miejscu spokojnym, gdzie nie będzie narażone na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, stracenie z półki lub potłuczenie.

Polecane żywe rośliny do terrarium:

-Anthurium
-Aphelandra
-Caladium
-Ficus
-Bromelia
-storczyki
-bambus
-begonie
-paprocie
-sansewieria

Ogrzewanie i oświetlenie

Do ogrzania terrarium można użyć żarówki lub kabla grzewczego. Większość hodowców wybiera to pierwsze rozwiązanie, gdyż żarówka poza funkcją grzewczą oświetla także terrarium. Przeważnie zaleca się stosowanie żarówek o mocy 15-25 wat. Można oczywiście zastosować mocniejszą - wszystko zależy jak daleko od terrarium umieszczone jest źródło ciepła (unikamy montowania promienników w terrarium z uwagi na możliwość poparzenia naszego pająka). Żarówka nie ma możliwości regulacji a podłączenie jej pod termostat nie wydaje się rozsądnym rozwiązaniem. Trzeba, więc metodą prób i błędów tak dobrać moc żarówki oraz tak ustawić odległość by temperatura utrzymywała się na żądanym poziomie. Żarówka może być zwykła, biała lub czerwona, której stosowanie jest wskazane szczególnie nocą. Czerwone światło jest niewidoczne dla ptaszników i możemy je bez kłopotu obserwować w porze ich największej aktywności.

Jeśli zdecydujemy się na użycie kabla grzewczego powinniśmy zaopatrzyć się w termostat. Sam kabel możemy zamontować pod terrarium, za jego ścianką lub wmontować go w nią (w przypadku, gdy np. ozdabiamy ją korkiem, zaprawą z kamieniami itp.). Nie powinno się umieszczać kabla bezpośrednio w terrarium. Moc 25 wat jest zupełnie wystarczająca.

Należy pamiętać by zapewnić pająkowi miejsca o różnych temperaturach. Jedna część terrarium powinna być mocniej ogrzewana by zwierzę samo mogło wybrać, jakie warunki są dla niego w danej chwili najlepsze.

Temperatura i wilgotność

Temperatura powinna wahać się w granicach 25-27 stopni. W nocy wskazane jest obniżanie jej o pare stopni (jednak nie powinna spadać poniżej 20 stopni). Wilgotność niezbyt wysoka 60-75%.

Żywienie

Młode karmimy wylęgiem świerszcza, małymi karaczanami, krojonymi mącznikami, oraz pinkami, którym przed podaniem zgniatamy główki by nie zakopywały się w podłoże. Wraz ze wzrostem ptasznika podajemy coraz większy pokarm pamiętając by nie był on większy niż ciało pająka. Dorosłym osobnikom podajemy wszelkiego rodzaju bezkręgowce odpowiedniej wielkości - mączniki, karaczany, świerszcze, szarańczę, drewnojady. Raz na jakiś czas można podać mysiego oseska. Kręgowce powinny jednak stanowić dodatek i urozmaicenie, a nie podstawę diety. Można podawać także samodzielnie złapane owady. Odławiać je należy w miejscach gdzie nie są one narażone na działanie spalin, oprysków z pól oraz wszelkich innych zanieczyszczeń. Należy wystrzegać się owadów mogących zrobić pająkowi krzywdę, oraz potencjalnie trujących (gąsienice, pluskwiaki itp.). Najlepsze są przedstawiciele prostoskrzydłych - szarańczaki, pasikoniki, świerszcze.

 opis warunków hodowlanych http://arachnea.org/brachypelma/index.php?x=hodowla&y=Bannitha

Wybór pierwszego ptasznika.

Wybór pierwszego ptasznika

Ptaszniki ze względu na tryb życia jaki prowadzą, zostały podzielone na trzy grupy: 

- nadrzewne,
- naziemne,
- podziemne.

Zdecydowanie na początek przygody z ptasznikami polecam pająki naziemne dopiero kiedy nabierzemy wprawy z powolnymi mało agresywnymi pająkami naziemnymi polecam zakup nadrzewnego, oczywiście takiego który nadaje się dla początkujących. Trzeba pamiętać że pająka nie da się oswoić, to zawsze pozostaną dzikie stworzenia. Dla tego nie można sobie pozwolić na agresywnego i mocno jadowitego ptasznika na samym początku hodowli, bo skutki takiej decyzji mogą być opłakane.

Najlepszymi pająkami na początek są ptaszniki naziemne z rodzaju:

-Brachypelma,
-Acanthoscurria,
- Lasiodora,
-Nhandu,
-Grammostola.

Jeśli nabierzemy już wprawy z ptasznikami naziemnymi raczej o spokojnym zachowaniu i temperamencie, możemy pokusić się o jakiegoś ptasznika nadrzewnego. Nadrzewne pająki są dużo bardziej ruchliwe od swoich naziemnych krewniaków. Obserwowanie ich dostarcza wielu ciekawych wrażeń. Jednak trzeba pamiętać że są szybkie i często mocno jadowite. Dlatego polecam zakup dopiero jeśli jesteś już chodź trochę obeznany z ptasznikami i jesteś pewny lub pewna że sobie z nim poradzisz.

Ptasznik biegający z prędkością światła po całym terrarium za ofiarą to świetny widok!
Jednak wiążą się z tym pewne niedogodności. Wyobraź sobie że chcesz mu dolać wody lub spryskać terrarium, otwierasz, siedzi nieruchomo... nagle, nieostrożny ruch i sru! siedzi Ci na ręce! Albo właśnie wbiega za szafę!
Jeśli to jeden z tych słabo jadowitych i polecanych dla początkujących to nie jest źle, jakoś go złapiesz i po problemie. Gorzej sytuacja się przedstawia jeśli przez przypadek kupiłeś slicznego groźnego jadusa który może Ci wyrządzić krzywdę...

Dla tego właśnie wszyscy przestrzegają niedoświadczonych hodowców przed kupnem ptasznika którego jad i temperament nie jest dostosowany do ich wiedzy i doświadczenia.

Rodziny ptaszników nadrzewnych dla początkujących to:

- Psalmopoeus
- Tapinauchenius
- Avicularia

W kolejnych postach przedstawię wszystkie wymienione rodziny ptaszników i opisze warunki jakie musimy im zapewnić  w domowej hodowli. 

 

                  Jad pająków ptaszników

Jad to mieszanina wielu substancji, służąca głównie do uśmiercania zdobyczy, której skład chemiczny nie jest jeszcze ostatecznie zbadany. Występują w nim m.in. białka, woda, pepsyna i niewielkie ilości śliny. Istotnymi jednak składnikami są: neurotoksyna paraliżująca system nerwowy, hemotoksyna zatruwająca krew, hemolizyna rozpuszczająca czerwone ciałka krwi, leukolizyna rozpuszczająca białe ciałka krwi, cytotoksyna niszcząca pozostałe tkanki ciała, hemorragina uszkadzająca ściany naczyń krwionośnych i błony śluzowe oraz koagulina powodująca krzepnięcie krwi. Szczególnie groźne dla organizmu ukąszonej ofiary jest działanie hemolizyny, która w zetknięciu z lecytynowymi otoczkami czerwonych ciałek krwi wytwarza nową, silnie działającą truciznę - toksolecytynę. Ta z kolei powoduje szybkie rozpuszczanie lecytynowych osłonek erytrocytów, ich rozpad, czyli hemolizę. W ten sposób następuje nieodwracalne i gwałtowne zahamowanie głównej funkcji krwi jako przenośnika tlenu, co w krótkim czasie sprowadza śmierć ofiary przez uduszenie.

U różnych gatunków pająków poszczególne toksyczne składniki jadu występują w różnych ilościach, stąd różne jest jego działanie na różne ofiary. Ten sam jad, który jest zabójczy dla jednego rodzaju zwierząt, może być nieszkodliwy dla drugiego. Nawet osobniki tego samego gatunku mogą różnie reagować na ukąszenia tego samego pająka - jedne natychmiastową śmiercią, inne brakiem jakichkolwiek objawów chorobowych.

Groźnym w skutkach dla niektórych osób może okazać się ukąszenie naszego rodzimego pająka Kątnika "Tegenaria atrica". Niekiedy powikłania po takim ugryzieniu mogą trwać nawet do kilku lat.






Duże niebezpieczeństwo związane z ukąszeniami występuje wtedy, kiedy ofiara (człowiek) ma alergie na niektóre ze składników toksyn. Istnieje wtedy ryzyko wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego. Konieczna jest wtedy natychmiastowa interwencja lekarza.

Wiele gatunków ptaszników nie ma aż tak silnego jadu, aby się obawiać skutków ukąszeń (niekiedy porównuję się siłą tego jadu z jadem osy), które objawiają się krótkimi stanami gorączkowymi, bólami i skurczami mięśni. W każdym przypadku ugryzienia przez pająka zalecany jest kontakt z lekarzem. Doraźnie można sobie pomóc wapnem oraz hydrokortyzonem lub ewentualnie przez odessanie jadu specjalną pompką (Aspivenin).

Uwaga
Jad niektórych pająków może być bardzo groźny dla człowieka. Zaleca się hodowlę tych gatunków tylko przez bardzo doświadczonych terrarystów. Ptaszniki ze "Starego świata" nie są wskazane dla początkujących!

Zanim kupisz pająka dowiedz się czy ukąszenie przez niego nie jest niebezpieczne dla Twojego zdrowia lub życia.

Do najgroźniejszych pająków można zaliczyć rodziny pajaków: Atrax robustus oraz ptaszniki z rodziny Pterinochilus, Poecilotheria, Stromatopelma, Haplopelma.

 Przedstawię zdjęcia najpopularniejszych przedstawicieli tych niebezpiecznych rodzin ptaszników.

Atrax robustus 

Pterinochilus murinus

Poecilotheria metallica

Stromatopelma calceatum

Haplopelma lividum

Do najmniej groźnych ptaszników zalicza się rodzaje: Brachypelma, Chromatopelma, Psalmopeus, Avicularia. Które postaram się szerzej omówić.

Jak pająki działają?

Pająki to mistrzowie przetrwania!

Sama wiadomość że żyją na ziemi od 400 milinów lat wiele znaczy. Tak długo mógł przetrwać tylko organizm wyjątkowy, pod względem anatomicznym jak i przystosowawczym. Do ich sukcesu przyczyniła się też różnorodność jaką z biegiem czasu wykształciły. Od tych zdobywających pożywienie wykorzystując maskowanie i przemyślne pułapki po duże, silne i raczej prymitywne ptaszniki.
Do tej pory odkryto i udokumentowano ponad 40 000 gatunków! To jest niesamowite biorąc pod uwagę że np. ssaków poznaliśmy około 5500 gatunków.

Pająki potrafią przetrwać w prawie każdym środowisku, czego każdy z nas na pewno doświadczył, obserwując nieproszonego lokatora gdzieś pod sufitem. Nie można zignorować tych stworzeń i tego że są i żyją pośród nas.

 W takim razie jeśli jesteśmy zmuszeni żyć razem to poznajmy świat i życie tych wspaniałych stworzeń.

Jako że naprawdę ciężko byłoby opisać wszystkie z mnóstwa form jakie przybrały pająki, skupie się tylko na cechach wspólnych u wszystkich:

- przede wszystkim maja 8 nóg, każda zbudowana z 7 segmentów (biodro, krętarz, udo, rzepka, goleń, pięta, stopa zaopatrzona w wysuwane pazurki ).
- żywią się głównie owadami (poza wyjątkami które opiszę w następnych postach)
- uśmiercają ofiary za pomocą jadu, wstrzykiwanego poprzez kły jadowe osadzone w chelicerach,
- produkują pajęczynę, (a dokładniej kilka rodzajów do określonych celów),
- ich ciało składa się z 2 części: głowotułowia i odwłoku, połączonych delikatnym stylikiem, zwanym też pniem.

Zajmijmy się teraz omówieniem poszczególnych funkcji życiowych.

Oddychanie pająków

Prawie każdy pająk ma 2 aparaty oddechowe: płuca i tchawki. razem ten organ nazywamy płucotchawkami. Zastanawialiście się pewnie gdzie pająk ma nos? I tu ciekawa sprawa ma coś co można uznać za nos na odwłoku! Na spodniej stronie na odwłoku pająka znajdują się 2 pary otworków zwanych przetchlinkami. Jedna para prowadzi do płuc, druga natomiast do tchawek. Żeby to lepiej  zobrazować zobaczcie na zdjęciu.

Cały proces wymiany gazowej jest bardzo prymitywny ponieważ płuca i tchawki to tak naprawdę  rureczki które prowadzą do komory w której znajdują się silnie unaczynione płytki. Powietrze przechodząc pomiędzy płytkami oddaje tlen a zabiera dwutlenek węgla i usuwa go z organizmu. Co ciekawe normalne ruchy pająka wystarczą aby nastąpiło tłoczenie powietrza do i z płucotchawek.
Następnie serce tętnicze składające się z 2 pni, transportuje bezbarwna krew po całym ciele systemem naczyń krwionośnych. Układ krwionośny jest otwarty. Naczynia krwionośne pełnią funkcję tętnic, naczynia żylne - żył.

Jak myślą i odbierają bodźce z otoczenia?

Układ nerwowy pająka tworzą zespoły: nadprzełykowy i podprzełykowy.
Zespół nadprzełykowy, zwany te jest mózgiem. Zawiera osrodki wzrokowe i odpowiedzialny jest za pracę szczękoczułków. Zespół nerwowy podprzełykowy obejmuje prawie wszystkie pozostałe zwoje i ma kształt gwiaździsty. Proste instrukcję przekazywane z komórek nerwowych, wystarczą by pająki były wstanie wykonać wszytskie zadania jakie potrzebne są im do przetrwania.

Wydawałoby się że poprzez tak prymitywny ośrodek nerwowy pająki to bardzo nie zaradne stworzenia. Jednak, wyobraź sobie teraz że jesteś wielkości krzyżaka i musisz wykonać tak misterną i świetnie dopracowaną pajęczynę jak on! To naprawdę zadziwiające czego niektóre krzyżaki potrafią dokonać!

Pajęczyna pokryta kroplami rosy

Naukowcy odkryli że pająk robiący pajęczynę za każdym razem w tym samym miejscu jest w stanie zorientować się w którym miejscu najczęściej wpadają w nią ofiary i przesunąć środek w tamto miejsce aby móc szybciej zareagować na szamoczącą się ofiarę! To wymaga sprytu i umiejętności analizowania sytuacji.

Tak jak na przykład w tym wypadku.

Strategiczny środek pajęczyny przesunięty jest w miejsce gdzie najczęściej wpadają ofiary.

Wzrok pająków

Pająki (poza skakunami) zwykle mają słaby wzrok. Przeważnie np. ptaszniki są w stanie odróżnić tylko dzień i noc. Poza tym znaleźć jakąś ciemną kryjówkę, która wyraźnie kontrastuje z otoczeniem. Mimo że posiadają kilka par oczu, sprawują one drugorzędne znaczenie. Występują u nich przyoczka boczne lub środkowe. Boczne wyewoluowały z oczu złożonych i mogą wciąż mieć błonę odblaskową zwiększającą zdolność do odbierania światła. Przyoczka środkowe są natomiast strukturami pochodzenia ektodermalnego.

Najlepiej spośród pajęczaków widzą skakuny. Potrafi one ogniskować wzrok na obserwowanym obiekcie uzyskując ostry kolorowy obraz. Dzięki czemu są w stanie bardzo skutecznie polować.
Opisem skakunów zajmę się w osobnym poście ponieważ to "najnowsza generacja pająków" i mają one mnóstwo ciekawych cech i zachowań. (Link do postu skakuny)

W jaki sposób pająki rosną.

Pająki podobnie jak pozostałe bezkręgowce rosną poprzez zrzucenie wylinki. A mniej więcej wyglada to tak, że cialo pająka odwrotnie niz nasz ciała szkielet ma na zewnątrz. Ten właśnie szkielet zewnętrzny nazywany jest egzoszkieletem. Zbudowany jest z kilku warstw naskórka przypominającego sztywną błonę, która składa się z protein i chityny. Świetnie ochrania miękkie ciało pająka i zapobiega nadmiernemu wysuszeniu ciała. Jednak ma poważną wadę... Egzoszkielet nie jest rozciągliwy, przez co pająk aby rosnąć, musi co jakiś czas zrzucić stary szkielet tzw. wylinkę  i wytworzyć nowy większy od poprzedniego. Przeważnie po wylince pająk jest większy o jakieś 30%. Młode osobniki linieją często ale w miarę rozwoju proces ten powtarzany jest coraz rzadziej. Dorosłe samice robią to mniej więcej raz na rok.

Zdjęcie przedstawia wylinki ptaszników i przyrost pomiędzy nimi w przypadku samicy Acanthoscurria geniculata.

Dokładny opis linienia pająka znajdziesz pod tym linkiem.

Ewolucja pajaków i anatomia

Szybko prześledźmy drogę ewolucyjną jaką musiały przejść te stworzenia aby zamienić się w tak piękne i barwne formy. Jednak nie będzie to łatwe. Ze względu na miękkie ciało, bardzo trudne jest prześledzenie momentu pojawienia się pająków na świeci. Wszelkie dane kopalne dotyczące ptaszników pojawiają się rzadko i są niekompletne.

Pierwsze pająki żyły około 350-300 mln lat temu w okresie karbonu. Najwiekszą odnalezioną skamieliną ptasznika sprzed 300 mln lat była Megarachne mierząca 35cm samego ciała. 

Znaleziona skamielina Megarachne

Rekonstrukcja żywego osobnika Megarachne

    Pod koniec karbonu żyło niewiele gatunków pajęczaków, ale obszar ich występowania był bardzo rozległy. Z ery mezozoicznej zachowało się niewiele szczątków, natomiast w trzeciorzędzie, około 30 mln lat temu pajęczaki były już licznie reprezentowane zarówno w Europie jak i Ameryce. Gatunki z trzeciorzędu są bardzo podobne do współczesnych form, a co ciekawe zatopione osobniki w bursztynie można znaleźć w Bałtyku. 

Zdolność pająków do przetrwania we wciąż zmieniających się warunkach środowiska jest jednym z powodów, dla których formy zbliżone do prehistorycznych żyją do dziś.

Ptaszniki są grupą prymitywną. Świadczy o tym np. budowa chelicerów, czyli szczękoczułek, które składają się z dwóch członów a kły jadowe skierowane są w dół. Jest to rozwiązanie prymitywne, gdyż każda chelicera, działając osobno, wymaga odpowiednio silnych mięśni i stąd ich duże rozmiary. Ptasznik atakując ofiarę, unosi się, wysuwa kły i wbija je w ciało ofiary od góry. Taki rodzaj ataku wymaga dużych rozmiarów i siły aby przebić pancerz twardszych ofiar.

Kły jadowe ptasznika skierowane ku dołowi.

U pająków bardziej rozwiniętych ewolucyjnie chelicery poruszają się poprzecznie do osi ciała, współpracują ze sobą i dzięki temu mogą być mniejsze. 

Kły jadowe pająka właściwego skierowane są do siebie.

 

 Zamieszczę teraz opis anatomiczny pająka.

Są to zwierzęta o dużej specjalizacji; ciało podzielone na dwie części: głowotułów i odwłok. Głowotułów i odwłok połączone są z przekształconym segmentem odwłoka, tzw. stylikiem.
Głowotułów okryty grubym oskórkiem, pokrytym dodatkowo oskórkowymi włoskami, robiącymi czasem wrażenie sierści.
Odwłok miękki, pokryty cienkim oskórkiem; powstał ze zrośnięcia 12 segmentów, ale ślady pierwotnej segmentacji są widoczne tylko u niektórych gatunków. W tylnej części odwłoka kądziołki przędne.
Odnóża: na głowotułowiu 6 par odnóży, w tym 4 pary krocznych. Szczękoczułki masywne, dwuczłonowe, zakończone ruchomym pazurem, do którego uchodzi przewód gruczołu jadowego. Nogogłaszczki podobne do odnóży lokomocyjnych, zakończone pazurkami.
Układ krwionośny otwarty
Układ oddechowy: płucotchawki i tchawki
Układ nerwowy skoncentrowany, z dwuczęściowym mózgiem; narządy zmysłów dobrze rozwinięte; oczy proste; szczecinki węchowe; na głowotułowiu 4 lub 3 pary paciorkowatych oczu w układzie będącym cechą charakterystyczną rodziny.
Układ pokarmowy: końcowa część jelita przekształcona w żołądek ssący; obecność gruczołów trzustkowo-wątrobowych;
Układ wydalniczy: gruczoły biodrowe i cewki Malpighiego
Układ rozrodczy: gonady parzyste; czasem nieparzyste; zapłodnienie wewnętrzne;
Behawior: drapieżne (z jednym wyjątkiem – odkrytym w środkowej Ameryce Bagheera kiplingi)
Biotop: Pająki to zwierzęta lądowe. Oddychają płucotchawkami lub tchawkami (w zależności od gatunku).
Jad: Prawie wszystkie pająki posiadają jad, jednak jad tylko trzech procent z nich może być szkodliwy dla człowieka. Pająki posiadają dwa woreczkowate gruczoły jadowe, znajdujące się u podstawy ich szczękoczułek. U dużych pająków ciągną się one aż do rejonów głowy. Wyróżnia się dwa rodzaje jadu pajęczego – jad hemolityczny i jad neurotoksyczny. Jad neurotoksyczny atakuje układ nerwowy ofiary i jest obecny w większości jadów o działaniu śmiertelnym. Rodzajami i działaniem jadu zajmiemy się w osobnym poście.

 

Pająki, jak większość stawonogów są grupą słabo poznaną. Szacuje się że do tej pory opisano zaledwie 20-30% żyjących na kuli ziemskiej gatunków. Rokrocznie w tropikach odkrywane są nowe. Ze względu na nocny i skryty tryb życia jaki prowadzą, ich biologia w naturalnych siedliskach nie była częstym przedmiotem badań. Większość danych , którymi dysponuje pochodzi z obserwacji prowadzonych w hodowli.

Pająki świata to moja pasja!

W dzisiejszych czasach pająki staja się coraz popularniejszymi domowymi pupilami. Coraz częściej możemy się na nie natknąć odwiedzając znajomych czy kogoś z rodziny.
  Jednak czy wszyscy początkujący hodowcy są wystarczająco odpowiedzialni i obeznani w temacie, aby sobie zapewnić bezpieczeństwo a pająkom optymalne warunki do rozwoju?

Zadaniem tego bloga jest udzielenie odpowiedzi na podstawowe pytania, jakie mogą nasuwać się początkującemu hodowcy pająków właściwych oraz ptaszników i uchronienie go przed najczęściej popełnianymi błędami.

Te stworzenia od dziecka mnie fascynowały, a kiedy dorosłem stały się moją odskocznia, od normalnej szarej rzeczywistości. A od momentu kiedy zacząłem je hodować w domu nazywam je moim hobby. a nastąpiło to ładnych parę lat temu. I wcale nie jestem w tym osamotniony!

Dla niektórych to odrażający i wręcz głupi pomysł, aby do własnego przyjemnego i przytulnego domu znosić olbrzymie pająki!

Dla takich osób też tutaj coś zamieszczę, aby zmieniły zdanie!

Postaram się pokazać jak wspaniałe, barwne i fascynujące to stworzenia.

Natomiast dla miłośników pająków postaram się zamieścić wiele ciekawych zdjęć, filmów i przydatnych informacji.

 Począwszy od ewolucji pajęczaków, anatomii, środowiska życia, budowy odpowiedniego terrarium, opisu poszczególnych gatunków i doboru pająków do waszego doświadczenia i upodobań.